Αλέξανδρος-Ανδρέας Γρηγορόπουλος....
Στις 6 Νοεμβρίου πέθανε ένας μαθητής...
Μία σφαίρα, από υπηρεσιακό πιστόλι αστυνομικού, τού αφαίρεσε τη ζωή μόλις στα 15 χρόνια του...
Αρκετοί δεν τον ξέραμε καν, αλλά τώρα τον νιώθουμε όλοι φίλο μας...
Δεν είναι καιρός να δούμε γιατί και πως έγινε αυτό, αλλά σήμερα στο τελευταίο του ταξίδι του, ας κάνει ό,τι μπορεί ο καθένας για να τον αποχαιρετίσει...
"Η φωτιά που καίει δεν ωφελεί,
το παιδί δεν γίνεται πουλί.
Μόνο κλαίει κλαίει ως το πρωί
και κανείς δεν του δίνει ένα φιλί.
Όλοι τρέχουν τρέχουν σαν τρελοί,
το παιδί θα καεί χωρίς φιλί.
Μητέρα κι αδερφή
δωσ' μου μια ελπίδα, δωσ' μου μιαν ευχή
η αγάπη ν' απλωθεί
παντοτινή στη γη σαν προσευχή.
Το νερό που τρέχει στην πηγή
δεν ρωτά, δεν γίνεται κραυγή.
Μόνο τρέχει τρέχει σαν τρελό
να χαθεί μέσα στο θολό νερό.
Μόνο τρέχει πάει στον ποταμό
και μας πνίγει στον πιο βαθύ καημό.
Μητέρα κι αδερφή
δωσ' μου μια ελπίδα, δωσ' μου μιαν ευχή
η αγάπη ν' απλωθεί
παντοτινή στη γη σαν προσευχή."
Κάποιοι στίχοι από τον Μάνο Χατζιδάκη....
Το τέλος και η αρχή τα λένε όλα...
Καλό σου ταξίδι Αλέξη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου